دکتر محمود مهرمحمدی در پاسخ به یادداشت دکتر سرکارآرانی؛ یادگیری الکترونیکی باکیفیت متضمن کارکردهای اجتماعی مدرسه است

آموزش مجازی را نه تنها نباید جزئاّ و کلا فاقد چنین کارکردی (اجتماعی و فرهنگی) دانست بلکه در یادگیری الکترونیکی برخوردار از کیفیت، این امکان می‌تواند بالنسبه فراخ‌تر هم باشد.

دکتر محمود مهرمحمدی، استاد دانشگاه تربیت مدرس، در پاسخ به یادداشت دکتر محمدرضا سرکار آرانی‌، استاد پداگوژی دانشگاه ناگویای ژاپن، با عنوان «من برای خاطر یارم به مکتب می‌روم!» نوشت:

سلام
وقت بخیر برادر
ارادت و سپاس از حضور به‌هنگام در صحنه مناقشات اجتماعی وطن در عین غیبت از جغرافیای وطن.
یادداشت به مکتب رفتن بخاطر یارت را خواندم. اما ضمن تصدیق مضمون کلی ناظر به کارکردهای اجتماعی و فرهنگی مدرسه چند نکته به نظرم بویژه در شرایط کرونایی قابل ذکر است:

نخست این که آموزش مجازی را نه تنها نباید جزئاّ و کلا فاقد چنین کارکردی دانست بلکه در یادگیری الکترونیکی برخوردار از کیفیت، این امکان می تواند بالنسبه فراخ‌تر هم باشد.
ثانیا، در این شرائط تعاملات بی‌قید و شرط دانش‌آموزان با یکدیگر بشدت نهی می‌شود و لذا نتایج سازنده مترتب بر آن از قبیل ساختن جهان‌های مشترک و چشم اندازهای فردی و … از دسترس دور می‌ماند. در واقع حفظ جان و امنیت، شوق دیدن یار و بودن با یار را در عین حضور فیزیکی در مدرسه کم می‌کند.
از منظر موقعیت فرهنگی ایران در مقایسه با شرق دور و بخصوص محل زیست جنابعالی ژاپن هم می‌توان به سیاست حضور فیزیکی نگریست و پرسش‌هایی را مطرح کرد. مثلا این که آیا والدین دانش‌آموزان نسبت به انچه در جهت ساخت و تکوین شخصیت فرزندانشان در مدرسه رخ می‌دهد و نقشی که حکومت در آن ایفا می‌کند به اندازه والدین ایرانی دغدغه‌ دارند؟ یا این که امکانات تأمین بهداشت عمومی و فردی در مدارس به همان اندازه که برای والدین آن‌ سرزمین امنیت خاطر ایجاد می‌کند برای پدر و مادر ایرانی خصوصا ساکنان شهر های بزرگ و مدارس پرجمعیت نیز می‌کند؟
در پایان مایلم بدانم در ژاپن هم سیاست حضور فیزیکی برای نظام آموزشی تا سطح آموزش عالی به‌طور یکسان اعمال می‌شود یا مانند ایران آموزش عالی و آموزش و پرورش دو سیاست متناقض را دنبال می‌کنند؟